Artiest info
Website
Facebook
BRUSSEL - 10/09/12 Recensie

Naar aanleiding van de release van zijn nieuwe album “Don’t Be A Stranger” hadden we een gesprek met Mark Eitzel in Huis 23 van de Brusselse AB. De laatste jaren liep het pad van deze getalenteerde songwriter uit San Francisco en ooit frontman van American Music Club niet over rozen. Tijdens de opnames van demo’s voor een nieuwe American Music Club plaat kreeg Mark een hartaanval en moest hij maanden revalideren. Dit had als gevolg dat dit project in de koelkast belandde, maar anderzijds had zonder dit rampzalige voorval zijn nieuw album misschien nooit het licht gezien. Een gesprek met deze zwaar miskende artiest:

Mark, welkom in Brussel. Ik stootte op je blog op een hilarisch Youtube filmpje waar je met Billy B, de make up artist van Lady Gaga, in discussie gaat over je persoonlijke uitstraling op het podium.  Een bizarre manier om je nieuwe album te promoten, maar waarschijnlijk was dit net de bedoeling?

(Lacht) Als ik je hier blij mee kan maken: er volgen er nog zes. Nee, ik vind het zo afgezaagd en vervelend  om een promoclipje op te nemen en vond dit een originele en bovendien grappige manier om mijn album te promoten.

Die oversekste Yorkshire Terrier was misschien een ingehuurde special act uit een andere business?

Nee helemaal niet. Dat beest is gewoon bezeten en zit de hele dag te wippen. Je gelooft je eigen ogen niet. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, idioot en absurd, maar het is de waarheid. Ik hoorde eerst een vreemd ritmisch gepiep en wist niet wat er gebeurde, totdat ik wat verder zag.

Sinds ik je drie jaar geleden hier in ABclub zag optreden met Marc Cappelle, kreeg je heel wat leed te verwerken. Vic Chesnutt stapte uit het leven, Tim Mooney, de drummer van American Music Club overleed en je kroop zelf door het oog van de naald.

Ja, ik kreeg zelf een hartinfarct en het is al een wonder op zich dat wij hier gezellig zitten te praten. Ik had nochtans alle symptomen, maar minimaliseerde de feiten. Ik belde nog niet eens een ambulance, maar mijn vriend, die gelukkig opnam, want niemand schijnt tegenwoordig nog een telefoon op te nemen. Hij maakte zich terecht ongerust. Het is dank zij hem dat ik hier nog zit. Hij is mijn prins. Ook de mensen in het hospitaal ben ik heel dankbaar voor hun goede zorgen. Tim Mooney had minder geluk. We hebben een paar originele items van American Music Club per opbod verkocht om zijn familie financieel te steunen, zoals de originele tekening van de hoes van “Everclear”. Nu zijn we bezig met de album covers en geschilderde doek van “San Fransisco” te verkopen.

Gelukkig herstelde je volledig en er was ook nog een andere grote meevaller. Je vond een milde schenker die je nieuwe plaat wilde financieren. Was het een fan?

Neen, helemaal niet en eigenlijk is dit een ongelooflijk verhaal. Een vriend van een vriend van me bracht me in contact met die vriendelijke man. Hij had maar liefst elf miljoen dollar gewonnen, woonde in een kasteel van een huis en had zelfs iemand in dienst om zijn meubilair te kopen. Voor hem was dit bedrag een habbekrats, maar voor mij van levensbelang omdat ik nu in de beste omstandigheden met echte muzikanten en instrumenten in een volwaardige studio met producer mijn plaat kon opnemen. Ik had mijn songs klaar op mijn laptop en verwachtte echt veel van deze plaat. Maar ik ben geen geluidsingenieur en ben niet thuis in opname en studiowerk. Ik ben een songschrijver, dus was ik maar al te blij dat ik Sheldon Goldberg kon inhuren om mijn album mee te producen.

Met Sheldon Goldberg haalde je geen kleine vis in huis. Hij producte al platen van onder andere Ricky Lee Jones en Ron Sexsmith.

Als je zijn verhaal kent, zijn de gezondheidsproblemen die ik kende een lachertje. Hij lijdt aan progressieve MS en moet elke dag de strijd aanbinden met zijn ziekte. Zijn benen werken niet meer, hij kan niet rechtstaan, hij was een getalenteerde bassist, hij kan geen bas meer spelen omdat zijn vingers niet meer meewillen en toch heeft hij die ongelooflijke drive van, komaan, we vliegen erin. Elke dag werkt die man zo hard en zo moedig. Het is zoals de schitterende Lisa Papineau die verleden jaar nog zulk een knap album uitbracht. Ze lijdt ook aan MS. Verschrikkelijk toch niet?

“Don’t Be A Stranger” is alles behalve een rockalbum, maar een heerlijke easy listening plaat. Ligt deze stijl je het beste?

Nee, ik rock niet. Ik ben het beu te rocken en vind dat saai. Nu lieg ik wel een beetje, want er staan toch twee songs op die min of meer rocken, maar mijn nieuwe plaat is gewoon super. Ze noemt “I Am Not A Serious Person”. (barst uit in lachen)

Treffende titel, en à propos, wat is er nu interessant aan serieuze mensen?

Toch wel, neem nu Einstein bijvoorbeeld?

Mmm, niet overtuigd, ik hoor je toch maar één iemand vernoemen?

Michael Jackson.

Aha, nu wordt het interessant. Ik zag onlangs zijn ex-gitariste Orianthi nog aan het werk bij Alice Cooper.

Dat is pas een serieus iemand! (plooit dubbel)

Was de eerste intentie om dit album eigenlijk voor American Music Club te schrijven?

Weet je, ik had zes songs klaar en wilde ze op Bandcamp plaatsen en er een EP en vinyl mee maken om te verkopen, zodat er wat geld in het laatje kwam, want ik was dus compleet failliet. Ik bleef dus werken aan die songs en trok in 2010 naar Engeland waar ik aan musical maakte. Dat nam een half jaar in beslag en hierna trok ik met Vudi en Marc Capelle naar het SXSW festival. Ik verloor echter zoveel geld, zelfs al mijn kredietkaarten stonden op nul, dat ik begon na te denken hoe dit verder moest en kwam tot het besluit dat ik beter alleen verder deed. Het was zulk een nare ervaring. Dit was geen echte band meer. In een echte band praat iedereen met iedereen, trek je met elkaar op en gaat samen iets drinken. Als dat er niet is waarom begin je er dan aan? Ik hou van Vudi. Hij is een Miles Davis op gitaar, een ongelooflijk artiest, maar hij beseft dat zelf niet eens. Waarom niet, omdat het hem niets kan schelen. Het boeit hem niet meer. Het enige wat hem nog amuseert is zijn motorfiets. Jezus, hij is verliefd op zijn motorfiets. Daarom doe ik het liever alleen. We zullen ooit opnieuw samen wel iets ondernemen, maar dan zeker niet onder de naam American Music Club. Vudi had een idee om zomaar zonder enig vooruitzicht op een cd release, wat donkere muziekkroegen onder ons tweetjes af te schuimen, zoals een stel oude rockende vrienden, zoals oude mensen spijtig genoeg horen te doen. Pas op, als ik in L.A. geraak gaan we dat zeker doen, voor de fun. Och weet je, ik was omwille van dit alles echt kwaad en verbitterd en ik schreef zelfs niet meer. Ik schrijf wel bladzijden vol (haalt een dikke stapel  A4 vellen vol gekribbel uit zijn rugzak) maar wie wil deze onzin nu lezen?

Zou je geen boek beginnen schrijven?

(Twijfelt) Bwah, neen, neen.

Je titelde je album “Don’t Be A Stranger”. Is dit een zin die nog vervolledigd dient te worden?

Het is tegelijkertijd een waarschuwing en een verwijzing naar het eerste album van American Music Club “The Restless Stranger”. Ik had al mijn ganse carrière voor donker klinkende titels gekozen en mijn vriend werd bijna hopeloos telkens als ik weer met zo’n duister klinkend ding afkwam. Hij zei me fuck it, wie geeft daar nu om? Ik gaf hem gelijk en koos voor deze welluidende titel.

Je wilde een album maken dat gelijk staat met klassiekers als “Five Leaves Left” van Nick Drake en “Harvest” van Neil Young, maar ik hoor ook Tom York, Greg Dulli en Leonard Cohen doorklinken.

Dank je. Ik ben een grote fan van Greg Dulli en Afghan Whigs en voor mij is Cohen de grootste songwriter van allen. Ik heb wel een poging ondernomen om in “You’re Waiting” en “Custum Characters Face Dangers In The Workplace” iets in zijn richting te schrijven, maar die man is buiten categorie.

Je songs baden dikwijls in een zekere melancholie, zoals in het bijna deprimerende “Lament For Bobo The Clown”. Vloeien die tonen van nature uit je pen?

Weet je wat ik zou willen: ik zou met “Lament For Bobo The Clown” naar Bollywood willen trekken en er een Indische zangeres en een Indische producer inhuren. Ik heb een vriendin in L.A. en die heeft een heel vreemde stem en ik wilde eigenlijk dat zij het lied zou zingen op de cd, maar we hadden er de tijd niet voor.  Ik vind dat ik niet goed presteer in die song en eigenlijk is ze geschreven voor een andere stem. Ik zou een heel goede Indische zangeres willen vinden. In San Fransisco is er zo’n Indisch Bollywood radiostation. Het is mijn favoriete radiozender geworden. Aan de ene kant zitten er grootse, maar ook echt slechte dingen tussen. Zij nemen hun songs op in alle eerlijkheid, zoals wij commerciële muziek opnemen.

Zit er ergens een geheime code verborgen in dat lied met de cijfers die je vernoemt, 342945, of is dat gewoon om gemakkelijk te rijmen?

Ken je de traditie van Bobo The Clown? Waarschijnlijk bestaat deze act in Europa niet, maar ga maar eens kijken op mijn blog, waar ik enkele filmpjes postte. Het is een typische Amerikaanse traditie, een kermisattractie, en je zal merken dat het geen grap is. Ik zal het je dadelijk laten zien want in deze moderne wereld hebben we heel onze leefwereld met Ipad, Iphone en internet toch binnen handbereik, niet? Ik zag deze act voor het eerst op een kermis in 1980. Ik vond dit één van de meest verbazende dingen die ik ooit gezien had. Je moet dus een doel proberen te raken en ondertussen word je belachelijk gemaakt door een achter tralies gezette clown pop, met een enge stem, die overal dezelfde is. Hij gebruikt ook steeds dezelfde zinnen zoals “Hey Dude, Keep It High And Dry” of “Look At Your Ears”. Er is zelfs een kerel die er een facebook pagina voor gemaakt heeft. Deze act is al heel oud maar blijft fantastisch.

Ik zocht het dus in een heel andere richting voor de betekenis van die song.

Dat is steeds mooi om te horen. Ik ben dus verliefd op Bobo The Clown en zo zei een heel goede vriendin van me, Grace Zabriskie uit de serie Twin Peaks, terwijl ze naar diezelfde song luisterde en notities maakte met een heel serieuze blik: de absolute definitie van kunst is de schaamteloosheid van de clown. En die song handelt niet over een clown, maar over jezelf. Je bent de clown in jezelf verloren. Ik stond pal aan de grond genageld. Wat een fantastische vrouw, wat hou ik toch zielsveel van haar. Ze is geniaal en altijd doodeerlijk.

Raar hoe alles evolueert als je ziet dat je ooit met een punkband startte.

Wat is dat lang geleden: 1979.

Toch heb je nog die spirit van weleer van No Future.

Dat heeft altijd in mij gezeten, maar dat heeft niets met mijn punkverleden te maken.

De punkers waren misschien wel de eersten die, met de Sexpistols op kop, “No Future” zo publiekelijk durfden stellen?

Ja, dat is waar. Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken.

Ik vind de openingstrack van je album “I Love You But You’re Dead” trouwens prachtig. Het beschrijft je ervaring tijdens een concert van Destroy All Monsters één van je favoriete punkgroepen, met Ron Asheton van The Stooges op gitaar. De zangeres Niagarra tekent je poster op het einde van het concert, de max voor iedere fan. Is dit een waar gebeurd verhaal?

Die titel was haar slogan. Ik vertel dit verhaal vandaag op het podium. Ze is zo een knappe vrouw en zangeres met een band om van te dromen, met leden van MC5 en The Stooges. Die gitaar van Ron Asheton klonk zo duivels bijtend en agressief. Ik was toen negentien en dat was de beste gitaar die ik ooit gehoord had. Ze waren ouder dan ons, zo ergens in de dertig, shit man, ouder… (lacht). Ze probeerde een echte punkrockster te zijn, maar tussen elke songs slenterde ze over het podium en riep “I am bored, I am so bored, everything is boring” waarna ze zich op de grond liet vallen. Ik was er wild van. Ik had een foto van haar met de slogan “I Love You But You’re Dead” erop, uitgescheurd uit een magazine en vroeg haar om deze te signeren, waarop ze iets in mijn oor schreeuwde en er een grote X doortrok, fantastisch. Ik heb die foto nog steeds.

Ik vind de arrangementen op deze plaat zeer knap, met oog voor detail. Neem nu de strijkers in “The Bill Is Due”, die zich licht dissonant vermengen met de rest. Is dit allemaal jou werk?

Ja hoor. Gans de plaat komt van mijn hand, ook de muziekpartijen. Ik kan wel geen noten lezen, maar componeer alles op computer. Mijn producer huurde één violist in die alle partijen inspeelde. Ik speelde hem mijn composities door en wij overliepen die samen, waarna hij ze dan omzette op partituur.

Je herschreef gedeeltelijk en arrangeerde “All My Love” van American Music Club opnieuw en zette deze song op deze plaat.

Het was één van mijn weinige songs die in een tv-show gebruikt werd, en ik dacht, ik doe het anders en misschien gebruikt iemand het opnieuw. Het is één van mijn obsessies om alles te willen herdoen. Het lied dateert zelfs van voor American Music Club. Mijn pianospeler in Engeland speelde het trage ritme in de strofen en ik paste ook de tekst aan, die ik bij het origineel te lang vond. Ik vond dat ik dit moest doen en het is nog steeds één van mijn favoriete songs.

Soms stel ik me toch wel vragen in de zin van hoe kan dit nu? In “Oh Mercy” klinkt het bijna of je om aandacht smeekt, alsof je die als wereldartiest niet krijgt?

Weet je dat als ik op een party verschijn iedereen me mijdt en vluchtneigingen krijgt. Als ik in de keuken kom is na vijf minuten iedereen verdwenen. Ik ging zo eens naar een party in Santa Cruz en er was daar een man die vliegtuigvleugels ontwierp en dat interesseerde me enorm omdat het toch stuk voor stuk kunstwerken zijn. Ik geraak dan zo opgewonden en ben dan zo enthousiast dat ik maar blijf doorbomen. Uit beleefdheid zal die man mij niet durven onderbreken hebben, maar plots kwam zijn vrouw ertussen, zei hello en trok hem bij me weg.

Dat is toch redelijk grof en onbeleefd.

Nee dat is het helemaal niet. Het ligt volledig aan mij. Ik ben de zonderling, the weird one.  Ik kan mijn mond niet houden en ratel maar door. Mensen weten dat ondertussen, vandaar. Maar ik kan ermee leven.

Vreemd klinken ook de kerstbelletjes doorheen gans de song. Ik vind het goed gevonden en ze integreren zich perfect in de song, maar wat is daar de bedoeling van?

Weet je waarom ik dat gebruikte? Ik deed een click track op gitaar en die klonk veel te luid. Ik had iets nodig om dit te maskeren. Daarom gebruikte ik die belletjes. (bulderlach)

Ok, daar gaat mijn ontdekking. In “Why Are You With Me” worstel je blijkbaar weer met die twijfel?

Mijn vriend en ik hebben hier eindeloze discussies over, zo van, waarom ben je bij me, is dit echt? Hij is zo een fantastisch iemand, dat hij me doet twijfelen. Daar ben ik me bewust van.

Je schreef met “Break The Champaign” nochtans een heerlijke break up song, echt een feestelijk afscheid.

Dat was echt een probleemsong voor mij. De tekst was veel te gemeen en boos en ik kan het echt niet over mijn hart krijgen om iets gemeen op plaat te zetten. Ik wil niet dat zoiets de wereld wordt ingestuurd. Het is net zoals Dylan’s “It’s All Over Now Baby Blue” maar daar klinkt het prachtig en het kan je niet schelen dat het gemeen is.  Als ik echter zoiets schrijf klink ik, om het nog verbloemd uit te drukken, als een fucking bitch. Ik kan zoiets niet brengen. Ik herschreef het misschien honderd keer totdat het zelfs positief klonk.

We horen aan de ene kant een Mark Eitzel die twijfelt aan zichzelf, maar in “Whe Have All To Find Our Own Way Out” hoor ik een zelfverzekerde man, die raad geeft aan anderen.

Weet je, het is niet om pretentieus te doen, maar je hebt het allemaal als eens beleefd op onze leeftijd. Ik heb ook heel moeilijke periodes moeten doorworstelen. Het gaat hem hier over iemand die zijn ganse leven al zelfmoordneigingen heeft en steeds hervalt. Op een gegeven moment kan je mensen niet meer helpen. Je kan raad geven, ze liefde geven of medicatie en hulpnummers doorspelen, maar als dat maar blijft aanhouden wordt je het beu en zou je bijna zeggen: hou je bek, stop met zagen, doe het dan gewoon. In de eerste plaats moet je jezelf helpen, ieder op zijn manier. Natuurlijk zou het mij pijn doen als ik hierdoor een vriend zou verliezen, maar het is zijn beslissing, zijn leven.

In  “You’re Waiting”, kies je voor een herhalend rijmpatroon. Was dit om een zekere ongeduldigheid nog aan te wakkeren.

Dank je dat je dit apprecieert. Mijn vriendin Grace daarentegen vond het maar een repetitief gedreun, niet meer dan een veel te simpele rijmstructuur. Ik weet dat niemand dit beter doet dan Leonard Cohen, maar ik moest dit toch ook eens proberen. Och, ik hou van die vrouw, altijd rechtuit en eerlijk uitkomen voor haar mening.

Volgend jaar mogen we je opnieuw verwelkomen in de concertzalen in België met Mark Eitzel’s Warm Gentle Rain. Je kijkt er al naar uit om deze nummers live te brengen en wij ook natuurlijk.

Weet je, ze houden niet meer van me in België. Ik ben zo kwaad. Ik hou van deze plaats, maar ze haten me. Ik mag niet meer in mijn lievelingsstad Brussel spelen en ik verwijt niemand iets. (kijkt teleurgesteld naar de grond en valt dan plat lachend achterover). Nee, dit was maar een grap. Jullie zijn samen met New York en Dublin het fijnste publiek op deze aardbol, allemaal vriendelijke, eenvoudige, intelligente en luisterende mensen die ik heel dankbaar ben.

Dat is pas fijn om te horen en waar je ook speelt in België, we zullen erbij zijn Mark. Bedankt voor dit aangename gesprek en we wensen je veel succes met je nieuwe album.

Yvo Zels